თუ გაიხსენებ, ეს ბოლო სამი წელი როგორ უჩვეულო ყოფაში გავატარეთ, იმის გაგრძელებაა ესეც...
ზიზუს თამაში მეცნიერება იყო. მისი ამოუცნობი ხასიათი, იდუმალება და ზებუნებრივი ძალები იმ რიტუალების ერთობლიობას ქმნიდა, რომელიც მაგიურ ძალმოსილებას იძენდა...
ჩოგბურთი თავისი არსით ელეგანტურობას, დახვეწილობას, ინტელექტსა და სილამაზეს აერთიანებს. ეს ყველა კომპონენტი კი ფედერერშია თავმოყრილი...
და ეს თამაში სწორედ ისეთი იყო, არასოდეს რომ გავიწყდება. იყო განცდა, რომ მთელი ქვეყანა ნაკრებთან ერთად ცხოვრობდა და კვდებოდა პარკეტზე...
ჯორჯი რინგზე გავიდა და ისე უღირსად მოიქცა, რომ მისმა გულშემატკივარმაც კი სტვენით გააცილა! მგონი ალიმ ისეთი რამე ჩაუმსხვრია, რაც მუშტით არ იმსხვრევა...
ეს ტექსტი იმ წამის მკაფიო შეგრძნებაზე, მომენტის ზუსტ შერჩევაზეა, როცა სპორტსმენი კარიერას ამთავრებს...
ფეხბურთი ხომ იმიტომ გვიყვარს რომ ცხოვრებას ჰგავს - საინტერესო და დაძაბულია...
ინგლისის ნაკრები ინგლისში ევროს დაწყებამდეც უყვარდათ, მაგრამ ჩემპიონატის დასრულების შემდეგ კიდევ უფრო მეტად უყვართ...
ბლოგი, ძველი ფეხბურთის შესახებ, სადაც გადალაპარაკებისას პირზე ხელს არავინ იფარებს...
ისე მოხდა, რომ პირლოზე უნდა დავწერო. პირლო არასდროს ყოფილა ჩემთვის მოთამაშე, რომლის თამაშსაც კვირიდან კვირამდე ველოდები, მიუხედავად იმისა, რომ ფუნქცია, რაც მას მოედანზე აქვს, ჩემთვის ყველაზე საინტერესოა.
მაშინ პატარა ვიყავი. ჩემსავით პატარა იყო წითელი ტელევიზორიც. ორჯოხიანი ანტენა უერთდებოდა, რომლიდან ერთი, რა თქმა უნდა, გადატეხილი იყო, თუმცა გამოსახულებაზე არ მოქმედებდა.
წერილის თემა გახლავთ ცალკეული ქვეყნების ეროვნული პირველობების ჩატარების უცნაური სისტემები და ამასთან დაკავშირებული კურიოზები.
როცა ნარკოტიკს და სპორტს ერთ კონტექსტში ახსენებენ, პირველი, რაც თავში მოგდის, მარადონა და ფეხბურთია. ალბათ, იმიტომ, რომ ფეხბურთი ყველაზე პოპულარული სპორტია, მარადონა კი ამ სპორტის ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ნაწილი.